Մի խումբ ընկերներ կային: Գյուղացի ընկերներ:
Ոչ ուսումնարան կար ոչ էլ դաստիարակություն: Նրանցից մեկը Նեսոն էր: Նա լիքը հեքիաթներ ուներ, որ ոչ ծեր ուներ ոչ էլ վերջ:
Նրանք սկսեցին սովորել: Ամեն տարի 3 ռուբլի էին տալիս: Ով որ չեր տալիս դուրս էր մնում: Ես չեի սպասում դրան երբ մեզ ջոկեցին:
Մենք մնացինք դուրսը: Մեզնից մեկը հարուստ էր մյուսը աղքատ:
Հիշում եմ Նեսոյի լացի ձայնը և նրա հոր ձայնը որ ասում էր.
«Կա ո՜չ, կա ո՜չ»
Մենք սպասում էինք մեր ընկերներին, որ իրար հետ գնանք դպրոց: Վարժապետը մեզ չեին թողնում, որպեսզի մենք դասամիջոցներին իրար հետ խաղանք:
Հետո նրա ընկերները խոսում էին իմ մասին: Որ ես աղքատ եմ… Տգետ եմ… Եվ եթե ես աղքատ չլինեի ես կարող էի մեզնից ավելի լավ սովորել:
Նեսոյի վերլուծություն
Նեսոն տգետ էր և աղքատ: Բայց դեռ որ ուսումնարան չկար Նեսոն իր ընկերներին հեքիաթներ էր պատմում: Նրա ընկերները խնդրում էին Նեսոյին, որ նա նրանց հեքիաթներ պատմի:
Այս հեքիաթը սովորեցնում է, որ պետք պետք չէ նախանձել և նախանձելը շատ վատ բան է: Այս հեքիաթը հետաքրքիր էր:
